De homo mobilis staat stil

Komt het verstand echt pas met de jaren? Ik stel me de vraag omdat ik kennelijk altijd de verkeerde keuzes maak.

Ik herinner mij mijn eerste bedrijfswagen nog. Het was zowat de grootste beloning die je kon krijgen als jong afgestudeerde. Ik was zo blij dat ik niet meer met de trein naar Brussel hoefde vanuit Gent. Nu mocht ik lekker met de auto pendelen. Onafhankelijk. Op weg naar een interstellaire carrière, met altijd maar blitsere auto’s en de bijhorende andere statussymbolen.

Even een stapje terug. Wij woonden een kilometer, (een volle kilometer!) van het station in Gent. De trein was weliswaar druk, maar reed - toen nog - op tijd. Na 40 minuten uitstappen in het Centraal Station in Brussel, een wandeling door het park naar de kantoren op de Kunstlaan. Er was zelfs nog tijd voor een koffie in een gezellige koffiebar. Toegegeven, het Belgisch klimaat zorgt soms voor een minder rooskleurige realiteit, maar toch…

En dan de auto! File vanaf Aalst, soms verder. De helse rit in de tunnels en de gezapige en hoofse houding van Brusselse chauffeurs. ’s Avonds weer hetzelfde. Nooit ophoudende stress. Was dat nu echt zoveel beter? Vele jaren later weet ik het antwoord wel.

Firmawagens waren er voor de vertegenwoordigers, de mannen en vrouwen die de baan op moesten. Maar het menselijk vernuft om alles altijd opnieuw een beetje om te draaien en van een middel een doel te maken, dat zorgt altijd opnieuw voor miserie. Plots was de firmawagen een handig middeltje om belastingdruk te vermijden. Iedereen een firmawagen, want dan zijn we flexibel en blij. Resultaat: nog meer files. Files die nu al beginnen in onze dorpjes.

Daardoor geraken onze bussen en trams ook niet meer vooruit. En dat was al geen feest!

Geen nood, dan maar de fiets. En ja, waarom niet de elektrische fiets. Dat zijn keuzes die we maken. We willen erbij horen. Wij, de ‘master minds’ van de betere mobiliteit.

Twee gestolen exemplaren later en helemaal ontdaan door het woeste gezwalp van een gemengd publiek op onze veel te nauwe fietspaden, ben ik terug naar af. Een oude, gewone fiets, met een mooi zadel, geen franjes. Statig en hoofs rijd ik door de straten van onze havenstad en ik laat me niet meer opnaaien. Traagzaam kom ik er wel.

Eén ding heb ik – denk ik – wel juist gedaan. Door mijn grote hekel aan files en tijdverlies ben ik altijd op zoek gegaan naar een appartement of woning, dicht bij mijn werk of opdrachtgever.

Dat zorgt ervoor dat ik nu met meer dan een beetje ‘schadenfreude’ over de ring in Antwerpen fiets en neerkijk op de pendelaars, de trotse bezitters van firmawagens, die elkaar van de ring staan te drummen.

Zeker in de zomer is dat heerlijk!