Privacyverklaring

HET KLEINER GEHEEL. We wensen de funshoppers een doodskist toe

3 november 2020
Tekst
Ralf Caers

In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: Funshoppen voor de lockdown.

Bent u dit weekend nog snel gaan shoppen? Dan kreeg u er flink van langs op de sociale media. Vijf verpleegkundigen wensten u veel plezier toe en zeiden al uit te kijken naar uw ziekenhuisopname over twee weken. U mag er gaan uitleggen wat u kocht. Een dag later circuleerde een plannetje van Ikea over hoe je een doodskist kan maken. Zo, dat is dus wat men van u denkt. De massa is luid, ze oordeelt en doet dat weinig subtiel.

Het is tijd voor een harde conclusie. We hebben zeven maanden lang de ene talkshow na de andere volgepraat over corona. We hebben zowat de helft van de journaals aan corona gewijd en meer Van Ranst gezien dan onze eigen kinderen. En het heeft op een deel van de maatschappij gewoon geen effect. Nul.

Tegelijk lijkt de grote informatiestroom een averechts effect te hebben op de bevolking die het virus wel serieus neemt. We bestoken hen al maanden met angstboodschappen en staken de voorbije weken nog een tandje bij: “Het is de laatste kans” (en de voorbije acht keren ook), “Het wordt maanden pompen of verzuipen”, “Kerstmis? Laten we elkaar niks wijsmaken!”.

Is dat niet zoals stoppen met roken? We plakken al jarenlang afgrijselijke foto’s op die pakjes en toch blijven de rokers ze kopen. Zullen we vanaf nu overal foto’s ophangen van lelijke rokerstanden en kankerlongen aan elke bushalte en in alle straten? Is dat de omgeving waarin u dagelijks wil leven met uw kinderen, in de bijna ijdele hoop dat de rokers opeens het licht zullen zien? Want dat is precies wat we al maanden met corona lijken te doen.

Het kan dat mensen die zich wél achter de maatregelen scharen, zich blijven gedragen omdat we ze bang blijven maken. Maar we moeten ons ook de vraag durven stellen of die communicatie niet doorschiet en angststoornissen creëert. Het polariseert bovendien heel sterk tussen mensen die de regels niet volgen en mensen die de regels wel volgen: “De goeden moeten boeten voor de slechten en jij bent zo’n slechte”. De premier kan blijven hameren op eenheid, maar eigenlijk bewijzen we elke dag hoe weinig één we zijn.

Het is tijd om te doen wat we met roken ook doen: een individuele benadering. Psychologen, life coaches, maatschappelijke werkers, buurtcomités, sociale assistenten en wijkagenten moeten de baan op om gesprekken met mensen aan te gaan. Niet om hun eigen gelijk op te dringen, maar om door te dringen tot de kern van andermans denken en hen zelf hun verkeerde opvattingen te laten inzien. Omdat men het sneller gelooft als men het voelt of men zijn ongelijk zelf ontdekt.

En laten we vooral de kerstversiering buiten hangen. Want dat is de echte reden achter de #zorgvoorlicht-campagne. We komen de donkere herfst en winter door omdat we niet focussen op het licht dat weggaat, maar op de gezelligheid die erdoor ontstaat. We hebben nood aan verlichte straten en over-the-top-kerstkitch in de voortuinen. Want zwartgalligheid sterft in het licht van de nacht en in de brul van een lach.

Ralf Caers is professor HRM aan de KULeuven, gastprofessor HRM aan de Ehsal Management School en de Universiteit Hasselt en zaakvoerder van de coachingpraktijk Passiemento.