Waarom koning Albert niet schaakmat staat

In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: Koning Albert.

Uw leven is er weer wat minder spannend op geworden. Koning Albert is dan toch de echte vader van Delphine Boël. Dat werd deze week onverbloemd bewezen door het vakkundig vergelijken van DNA. In de hogere echelons van voornamelijk Amerikaanse CSI-scriptschrijvers wordt natuurlijk huiverend gereageerd op zoveel simpliciteit. En toch is er nog hoop voor de Netflix-carrière van Albert en Delphine. Er heeft zich immers vast een unieke samenloop van omstandigheden voorgedaan die de koning alsnog verhinderde om zijn bloedstaal door corrupte kompanen te laten verwisselen met dat van zijn trouwe hond. Gebaseerd op waargebeurde feiten (maar zwaar overdreven) heet dat dan. Als Netflix het kan met twee pausen, dan zeker met Albert en Delphine.

Veel mensen hebben zich in de voorbije dagen een mening gevormd over het olijke duo, veelal in het voordeel van Delphine. Vaders die kinderen verwekken om ze dan vervolgens af te stoten, dat ligt gewoon niet lekker. Ondanks de vele kampvuren die we in het verleden al in Temptation Island mochten bekijken, lijken we maar niet te willen leren dat er steevast maar een fractie van het verhaal geweten is en dat die fractie veelal bedenkelijk gekaderd is. Misschien wilde Albert bijvoorbeeld wél contact met Delphine en wilde hij in persoonlijke kring zelfs toegeven dat hij haar vader was. Zolang ze het maar niet in de pers zou gooien en zijn carrièresucces zou ruilen voor het hare. We weten dat het zo discreet niet verlopen is, maar we vellen best geen oordeel over wie er daar dan schuld aan heeft.

De belangrijkste vraag van de week was dan ook of het allemaal voor niets is geweest. Komt boontje altijd om zijn loontje? Zijn al die jaren van ontkenning betekenisloos geworden nu de vaderlijke band bewezen is? Staat koning Albert nu schaakmat?

De koning staat zeker schaak, maar nog niet schaakmat. Net zoals op het spelbord, hangt er nu veel af van zijn volgende zet: hoe kadert hij de onthulling? De eerste mogelijkheid is dat hij inderdaad besluit dat hij zijn leven weggegooid heeft. Al die jaren van toewijding om het Delphine-mysterie te bewaren, waren dan uiteindelijk voor niets. Aangezien we het nu toch allemaal weten, had hij het misschien beter twintig jaar geleden toegegeven en zijn tijd aan nuttigere zaken besteed. Die verwezenlijkingen hadden dan wél betekenis kunnen geven aan zijn leven. Als Albert zo denkt, dan staat hij inderdaad schaakmat.

Maar er is nog een tweede mogelijkheid. Als we een negatieve gebeurtenis meemaken, dan hebben we de neiging om het verleden te her-evalueren. Hoe vaak horen we bedrogen partners niet zeggen dat zij, achteraf bekeken, nooit gelukkig zijn geweest in hun huwelijk? Terwijl dat absoluut niet klopt: je hebt hen doorheen die jaren immers honderden keren zelf horen zeggen hoe gelukkig ze wel waren. We vernauwen ons succes en falen dus vaak naar dat ene resultaat. Als we samen oud worden: alles geslaagd. Als we scheiden: alles gefaald. De kracht van mentale balans ligt net in het breder trekken van ons succes. Ook al bleek je partner niet zo secuur met de echtelijke waarden, je kende wel veel gelukkige momenten. En in die jaren was jij wel zorgend en trouw en was jij volledig in lijn met je eigen waarden. Dat zijn geen twintig ongelukkige en betekenisloze jaren, maar een mooi verhaal met een spijtige afloop. Als we onszelf wijsmaken dat we twintig jaar ongelukkig zijn geweest, dan leggen we ons een mentale last op de schouders die niet eens realistisch is.

De enige uitzondering op die wijsheid is de tragedie van de meegaandheid: Als we ons in dat huwelijk te vaak en te ver hebben laten afdrijven van ons eigen levenspad voor dat van een ander. Als we opofferingen hebben gemaakt waar we niet achterstonden en we jarenlang de foute betekenis hebben gegeven aan ons eigen leven. Want wie alleen leeft voor de betekenis van een ander, is leeg als die ander vertrekt. Dergelijke opofferingen komen later spoken en de last op onze schouders zal dan wel realistisch zijn. Maar dat is misschien evenveel onze fout als die van een ander.

Vindt Albert steun in de wetenschap dat hij zijn echtgenote jarenlang de schande van de zekerheid heeft bespaard? Lagen de drijfveren voor zijn ontkenning in lijn met zijn waarden en houdt hij daardoor betekenis over ondanks de positieve test? Die waarheid komt vast nooit aan het licht. Gelukkig is de Netflix-waarheid voor velen een goed alternatief.