In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: Meghan Markle.
Beeld u eens het volgende in. Een populaire prins kiest voor een meisje dat niet van adel is. Ze trouwen in stijl en krijgen een zoon. En zodra ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ op de helling wordt gezet, geven ze samen hun koninklijke leven op. Mocht u het zien in een Disney-film, dan greep u nu naar de zakdoek die u wijselijk had klaargelegd en speurde u op het gezicht van uw partner naar een bewijs dat de boodschap aangekomen was. In het echte leven overwint echter de verontwaardiging en worden de hersenen aan het werk gezet om de meest gevatte sneer op Twitter te kunnen gooien. Hier en daar opent iemand het internet om zich ervan te vergewissen of de recent nog aangekochte Harry en Meghan-merchandise er zonet meer of minder waard op geworden is.
Zelfs in de wachtkamer van Dirk De Wachter vindt men niet langer een gekwetste ziel die nog beweert dat de twee onbezonnen in het avontuur zouden zijn gestapt. Ze wisten uiteraard dat de Britse tabloids mee hun leven zouden sturen en dat alles zouden worden uitvergroot. U herinnert zich bijvoorbeeld nog wel animo die ontstond toen Meghan het portier van haar auto zelf dicht liet vallen. De krantenartikels werden voortdurend negatiever, vaak op het bitsige af. Tabloids zijn er immers niet alleen in goede tijden, maar ook in de slechte. Vraag dat maar eens aan Tanja Dexters.
De oplopende spanningen brachten het Britse koningshuis in een lastig parket. De gevoelige relatie met de media is immers niet gediend met rechtzaken allerhande. De bedachtzaamheid van de andere royals vermeed dan ook de escalatie, maar zou het koppel gaandeweg isoleren. Tot ze besloten om eruit te stappen.
De keuze van Meghan en Harry is een keuze om niet in de comfortzone te blijven hangen. Ook wij doen soms jobs waar we ons niet goed in voelen, maar die er wel voor zorgen dat we de hypotheek kunnen blijven betalen. We worden huurlingen die niet meer luisteren naar hun eigen verlangens en geweten, maar die hun diensten verkopen aan de toevallige passant. We overleven, zolang er maar betaald wordt. Maar als opstappen niet langer een optie is, dan is er een gevoel van gevangenschap en verstikking dat ons besluipt. We tolereren de bagger van onze baas of onze collega’s, omdat we ervoor kiezen om het te moeten tolereren. We incasseren mentale klappen en we delen er zelf ook uit. Tot we ontploffen en onze eigen ruiten ingooien, of steenhard in burn-out gaan.
We hebben er nood aan om periodiek stil te staan en diepgaand te reflecteren over ons leven en ons werk. Om ons af te vragen hoe vaak we een huurling zijn en of er geen andere keuze moet worden gemaakt. Om ons opnieuw te realiseren dat niets écht moet. We moeten het pas als we ervoor kiezen om het te moeten en als we beslissen om een andere keuze niet te maken. Zowel op het werk als in ons gezin. Nieuwe keuzes leiden immers tot nieuwe mogelijkheden en zolang we beseffen dat we niet voor eeuwig vastzitten in onze huidige situatie, slager we erin om beter te relativeren en meer zorg te dragen voor onze eigen mentale balans. Transformatie ligt dan ook altijd op ons bordje. We moeten het gewoon aandurven om het aan te snijden.
Meghan en Harry durfden en kozen ervoor om niet meer te moeten. En u?
Verdoe jij ook te veel tijd met het opvolgen van alle nieuwtjes in je feed? No worries, wij verzamelen alles wat nieuw is in de hr-wereld. Al die nieuwtjes komen wekelijks in jouw mailbox terecht.
