Nederig blijven

Ik speel bewust open kaart

In mijn carrière hou ik regelmatig mee de pen vast bij veranderingstrajecten, fusies, verloningsstudies en sociale plannen. Het leveren pittige onderhandelingen met vakbonden op. Dat zijn intense periodes. Het is de kunst om medewerkers mentaal mee te nemen in zo’n verhaal. Dat doe ik met heldere communicatie. Ik deel bewust informatie en speel open kaart. Betrokkenheid creëren in je verhaal is essentieel om de verandering te verteren. 

Mijn job kun je met wat zin voor overdrijving soms vergelijken met een scène uit een oorlogsfilm. Ik vorm samen met mijn collega’s als het ware een medisch team aan de frontlinies. Je heelt, snijdt en springt bij waar het moet. “Tene Quod Bene”, is mijn lijfspreuk. Behoud wat goed is. Daarom moet ik wel eens harde keuzes maken.   

Als compensation & benefits manager wil ik me met mijn beleid tonen. Verloning is méér dan een basisproces dat correct moet draaien. Ik stel me in snel evoluerende tijden de vraag: “Is het verloningspakket afgestemd op de medewerkers die we willen houden en aantrekken? Beantwoordt het cafetariaplan aan hun verwachtingen?” Ik wil een perfecte sparring partner zijn voor de directie en een luisterend oor voor de werknemers.  

Golf helpt me nederig te blijven. Dat klinkt paradoxaal voor een sport met een tikkeltje elitair en duur imago. De ene dag sla je bedroevende ballen, de volgende zijn het pareltjes. De swing naar de bal hoort telkens dezelfde te zijn, maar de wind, je fysieke paraatheid en vooral je eigen gemoedsrust spelen mee. Ik heb een handicap 12 en streef ernaar om die te verbeteren. Harder slaan helpt niet. Wel verfijnd sleutelen aan mijn techniek en souplesse. 

Dat kun je vergelijken met een onderhandeling met de vakbonden in een organisatie. In het begin lonkt de valkuil om er stevig in te vliegen of met de vuist op tafel te kloppen. Maar het is beter om rustig te blijven, naar de feiten te kijken en eerlijke conclusies te trekken. Soms kijkt je gesprekspartner door een andere bril. Forceren om hem tot andere inzichten te brengen, helpt niet. Wel de nodige soepelheid in je eigen communicatie opbrengen en streven naar een compromis. 

Ik speel liefst een interclub toernooi: je wint en verliest als team. De ene dag speel ik, de andere fungeer ik als caddy voor een medespeler. Het leven in de golfclub is bruisend. Ik wissel er ongedwongen leerrijke visies uit over economie en hr. Al relativeer ik de kracht van netwerken: ik zie vaak dezelfde gezichten een balletje slaan. Golf is een ‘gentleman’s’ sport. Eerlijkheid primeert. Iemand die de kantjes er af loopt en een bal dichter legt, dat zegt iets over die persoon. Ik leg mezelf geen overdreven druk op en hou het sportief. Het is hier niet de Masters.