Op de terugweg zie je alles anders

Weet goed waar je naartoe gaat, maar houd je er niet krampachtig aan vast

Een paar uren de benen nemen, vormt een tegengewicht voor de prikkels en de intense interactiviteit op het werk. Het brengt rust. Stilte. Je neemt tijd om waarnemingen rustig op te nemen en de dingen in een ruimere context te zien. Wist je trouwens dat een wandeltraject in de omgekeerde richting afleggen heel verfrissend is? Op de terugweg zie je alles op een verschillende manier. Omkijken doet ontdekken.

Ik woon in het hart van de Vlaamse Ardennen. Een verbluffend prachtige omgeving met bossen, heuvels, vlaktes en velden. Ver hoef ik niet te stappen om mooie plaatsen te observeren. Je kruist hier op de weggetjes tal van fietsers, maar ik ben een wandelaar. Tweemaal per week ’s avonds en op zondag een tocht van een vijftiental kilometer. Ik hou ervan om buiten te zijn, de natuur helemaal op te nemen, de geuren op te snuiven: dat is mijn binding.

Wanneer ik elders vertoef, bijvoorbeeld in een andere stad, maak ik van de gelegenheid gebruik om een traject te voet af te leggen. Via het knooppuntennetwerk of dankzij de tips van de wandelclub stippel ik vooraf een route uit. De bedoeling? Iets nieuws ontdekken en de zaken op me af laten komen. Ik wil blijven leren en stel me open en nieuwsgierig op. Dat betekent dat ik durf af te wijken van de uitgetekende route. Dat devies tip ik aan mijn medewerkers: weet goed waar je naartoe gaat, maar houd je er niet krampachtig aan vast. Onderweg ontdek je mooie en onverwachte momenten.

Ik ben een sociale wandelaar. Voor we massaal thuiswerkten, vond een gesprek met een medewerker dikwijls al wandelend plaats. Een blokje rond de wijk of de fabriek. Je stapt naast elkaar. Dat is soms makkelijker om dingen te benoemen. En je ziet de informatie sneller vanuit een ander perspectief. Zit je ergens mee in de knoop? De gesprekken onderweg doorbreken jouw in cirkels draaiende gedachten. In het weekend loopt een vriendin of iemand uit de familie met me mee. Ik babbel graag en het is leuk om een fraai beeld onderweg onmiddellijk te delen met je metgezel. Afsluiten doen we op restaurant.

De afgelopen twee jaren waren moeilijk. Je merkt dat je bijna verzandt, dat je mentaal niet meer zo weerbaar bent. Dan is het goed om de kracht op te brengen en te zeggen dat het genoeg is. Of je nu de wandelschoenen aantrekt of op de fietspedalen trapt: vind een lichamelijke activiteit waarin je je uitleeft. Het maakt je alert en veerkrachtig. Die zorg passen we ook bij Agfa-Gevaert toe. We zijn samen bekommerd om welzijn. Het is een gedeelde verantwoordelijkheid van werkgever en medewerker, zonder paternalistisch op te treden en door te slaan. Het sociale weefsel van leidinggevenden, medewerkers, bedrijfsgeneeskundige dienst, het hr-team en de sociale partners leverde fantastisch werk.

Ik ben een ongeduldig en resultaatgericht persoon en voel me enorm verantwoordelijk voor het team. Dat voelt soms zwaar op de schouders. Wandelen helpt me om te temporiseren, afstand te nemen en mijn hoofd leeg te maken. De snelheid van nieuwe cognitieve impulsen vertraagt zodat minder feiten mij ontgaan. Een paar uren de benen nemen, vormt een tegengewicht voor de prikkels en de intense interactiviteit op het werk. Het brengt rust. Stilte. Je neemt tijd om waarnemingen rustig op te nemen en de dingen in een ruimere context te zien. Wist je trouwens dat een wandeltraject in de omgekeerde richting afleggen heel verfrissend is? Op de terugweg zie je alles op een verschillende manier. Omkijken doet ontdekken.