Praten ‘met’ mensen, niet ‘over’ mensen

De natuur is de plek waar ik nieuwe ideeën krijg

Bijna twee jaar geleden maakte ik een radicale carrièreswitch. Twintig jaar lang werkte ik als journalist in de snelle, o zo interessante mediasector. Op mijn veertigste begon het te kriebelen. Twijfels over de duurzaamheid van mijn job staken de kop op. De druk verhoogde. Ook inhoudelijk voelde het niet meer juist. Waarom zijn het overwegend negatieve berichten die de krantenkoppen halen? Ik kreeg de indruk dat we het punt aan het missen waren.

Zo’n waardenconflict heb ik hier niet. Ik heb de juiste keuze gemaakt. De visie van Boss Paints op samenwerken klopt. Een van de eerste acties van ons hr-team bestond erin het bestaande evaluatieproces af te voeren. Nu werken we volgens een systeem van continue feedback. Praten ‘met’ mensen, niet ‘over’ mensen: dat is de essentie. Zeggen wat je te zeggen hebt, tegen wie het gezegd moet worden, op het moment dat het nodig is: die openheid lijkt eenvoudig, maar is in wezen aartsmoeilijk. Systemen en procedures aanpassen volstaat niet. Het gaat om het invoeren van een cultuur van vertrouwen.

Conflictvermijdend gedrag is een van de drempels. We zijn zo graag lief voor elkaar. Scheefgegroeide situaties bedekken we te vaak met de mantel der liefde. Net die attitude is op het einde van de rit, als een conflict ontspoort, keihard. Je zag het aankomen, maar je hebt mij niets gezegd...?

Ik heb een diploma als bemiddelaar. Als journalist wilde ik meer verbindende vragen leren stellen. Bij Boss Paints gebruik ik de opgedane kennis om collega’s te begeleiden in het voeren van moeilijke gesprekken. Overleg gebeurt hier trouwens vaak in de natuur. We hebben geluk dat op een paar honderd meter van ons bedrijf de Leie loopt, een prima wandelplek.

Leren doseren is mijn opdracht. De dagen waarop ik het evenwicht weet te bewaren, zijn de meest productieve. De natuur is dan een zegen. Bovenal is het de plek waar ik nieuwe ideeën krijg. Laat je werk en gezin niet al je tijd opsouperen, hou een derde voor jezelf, zei mijn vader altijd. Ik probeer volgens dit verstandige advies te leven, hoe moeilijk ook.

Ik ben niet meteen een zorgelijk type. Over de klimaatcrisis ben ik wél ongerust. Ik heb mijn gewoonten inzake transport al aangepast, maar of dat genoeg is...? Het thema laat vooral mijn kinderen, tien en dertien, niet los. Het leeft meer bij hen dan bij ons op het bedrijf. Ik voel me schuldig, want ik kan hen niet vertellen dat angst niet nodig is. Ik vrees dat het juist zou helpen als wij volwassenen banger waren voor wat op ons dreigt af te komen.