In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: het loon van Chris Peeters.
Midden september ruilde Chris Peeters het roer van Elia voor dat van Bpost. Omdat de overheid daar nog grootaandeelhouder van is, komt het loonbriefje meteen op de radar van de media. De verontwaardiging is groot als blijkt dat het loon ver boven het gewone postbodeloon ligt. Bovendien doet Bpost daar drie dagen geheimzinnig over. De hashtags vriendjespolitiek en graaicultuur arriveren sneller dan een priorzegel.
Het valt me op dat dit debat vooral over distributieve rechtvaardigheid lijkt te gaan. Sommige experten zetten bijvoorbeeld de loonspanning centraal. Daarbij wordt gekeken naar de verhouding tussen de hogere en lagere lonen in een organisatie. Door de loonspanning bij Bpost af te zetten tegen die van andere bedrijven en sectoren, moet blijken of het loon van Peeters aanvaardbaar is of niet.
Andere experten vergelijken liever tussen zogenaamde peers. Daarbij wordt het loon van Peeters afgezet tegenover de lonen van ceo’s bij (inter)nationale bedrijven van een vergelijkbare grootte.
Hr zal die reflecties zeker waarderen, maar zal ook licht laten schijnen op de procedurele rechtvaardigheid in deze zaak.
Bevoegd minister Petra De Sutter (Groen) handelde zeker correct door de communicatie over het loon aan het management van Bpost over te laten. De overheid mag dan wel een grootaandeelhouder zijn, het heeft ook een management aangesteld om de organisatie te leiden. Minister De Sutter respecteerde dus de procedure en het siert haar dat ze dagelijks heeft aangedrongen op communicatie. Ze ontkracht daarmee ook de perceptie dat het management van bpost louter een marionet is van haar kabinet.
Hr zou ook informatie geven over de manier waarop Peeters werd gekozen. Belangrijke documenten daarbij zijn de formele functiebeschrijving en profielvereisten. Die houden zeker rekening met de precaire situatie van Bpost, waar vorige toplui niet onbesproken bleven en de schandalen zich opstapelen. Dat betekent dat je naar een bepaald type kandidaat op zoek moet, zowel op het vlak van competenties als ervaring. Dat is een klein segment van de arbeidsmarkt. En schaarste drukt nu eenmaal de lonen niet.
Hr zou ook wijzen op de partijen die Bpost begeleid hebben in dit selectieproces. Hun bewezen expertise laat geloven dat er geen goedkopere kandidaten over het hoofd werden gezien in de rekruteringsfase en Peeters zijn loon dus niet artificieel kon opblazen. Dat geloof wordt vaak nog sterker als we ontdekken hoeveel kandidaten (en welk soort profielen) op de uitgebreide en gereduceerde kandidatenlijsten stonden en welke selectieproeven doorlopen zijn.
Het eerste doet aanvoelen dat Peeters de beste uit velen was en dat hij het hoge loon niet cadeau kreeg.
Het tweede doet geloven dat er echt werk is gemaakt om garanties te krijgen dat tegenover het hoge loon ook een hoge succeskans staat.
In het geval van Peeters zou het ook nuttig zijn om meer te leren over de urgentie van de beslissing. De tekenbonus van 250.000 euro steekt velen de ogen uit. Ook als het een compensatie is voor een bonus die Peeters bij Elia rateert door precies nu over te stappen. Wanneer de overstap als bewezen urgent wordt gezien en Peeters de beste kandidaat bleek, lijkt die tekenbonus correcter dan wanneer de interim-ceo nog even verder had kunnen doen tot Peeters het bedrag bij Elia had opgestreken.
Dus, verdient Peeters nu te veel of niet? Wie het écht wil weten, moet bij de hr-afdeling van Bpost aankloppen.
Ralf Caers is professor HRM aan de KU Leuven, gastprofessor HRM aan de Ehsal Management School en de Université Saint Louis en zaakvoerder van de coachingpraktijk Passiemento.
Verdoe jij ook te veel tijd met het opvolgen van alle nieuwtjes in je feed? No worries, wij verzamelen alles wat nieuw is in de hr-wereld. Al die nieuwtjes komen wekelijks in jouw mailbox terecht.
