Het kleiner geheel. De uithaal van Thibaut Courtois dient ons ook

In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: Thibaut Courtois.

Thibaut Courtois is tegenwoordig niet zo vrolijk. Dat kan wel eens gebeuren als je vijf doelpunten in twee matchen slikt. Na de verloren wedstrijd tegen Italië wond hij zich op over de werkdruk die de voetbalbonden voor de spelers creëren. Niet alleen was de match tegen Italië een volstrekt overbodige oefenpot, er worden volgens Thibaut ook gewoon teveel matchen gespeeld. Daardoor kunnen spelers amper nog rusten tussen de seizoenen en wordt de werkdruk slopend voor het lichaam.

Het duurde niet lang of de sociale media liepen vol met verwijten. Thibaut wordt toch goed betaald? In de hoofden van de mensen is er vaak wat cognitieve dissonantie. Tegen onze kinderen zeggen we dat ze zich niet ziek mogen laten maken door een werkgever omdat hun gezondheid veel belangrijker is dan geld. Maar als het over veel geld gaat, zoals bij Thibaut, dan wordt die visie vakkundig de deur uit getrapt. Opeens is geld zelfs een reden om fysiek te lijden. Uiteraard wordt deze visie massaal op het terrein gezet door mensen die wat minder fysiek hebben dan Thibaut. Ze zouden zelfs geen training volhouden, laat staan elke dag op het veld verschijnen. En zelfs al vind je dat Thibaut weinig moet bewegen omdat hij maar een keeper is, de werkdruk die hij aankaart geldt ook voor alle veldspelers. Die lopen gemiddeld een tiental intervalkilometers per wedstrijd en trainen daarnaast elke dag. Ze worden ook op hun enkels, benen en waar dan nog gestampt, maar hè, ze verdienen toch genoeg. Koop jezelf een nieuw ligament in plaats van zo te zeuren.

De oproep van Thibaut is eigenlijk heel gelijkaardig aan wat we vandaag in het bedrijfsleven zien: het verlangen van velen om een gezonde werkdruk te krijgen. Dat hoort een basisvoorwaarde te zijn, of het werk nu mentaal of fysiek belastend is of allebei, en of je er nu veel voor verdient of weinig. Het hoge loon fungeert dan niet zozeer als compensatie voor het aantal gewerkte uren, maar voor de kwaliteit die tijdens die uren werd geleverd.

Dat Thibaut de FIFA en UEFA aanvalt, lijkt op het eerste zicht wat gek. Als hij immers echt meteen resultaat zou willen, dan zou hij aan zijn club kunnen vragen om hem minder op te stellen. Maar hij weet natuurlijk ook dat als zijn vervanger het goed doet, hij ook op de bank zou moeten blijven zitten wanneer hij geen nood heeft aan rust. Ook dat is iets dat veel werknemers vandaag voelen. Je blijft ‘ja’ zeggen als ze je een nieuw project geven, omdat je vreest dat als je tijdelijk weigert, alle leuke projecten in een toekomst ook naar anderen zullen gaan. Net zoals Thibaut proberen we dan een oplossing te bekomen zonder onze werkgever aan te moeten spreken. Als we een oplossing kunnen forceren op een hoger niveau, dan is het de hogere instantie die onze werkgever tot de wenselijke oplossing dwingt en blijven wij gelijk ten opzichte van onze collega’s. We willen wel dat er iets verandert, maar we dekken ons ook in zodat we er nog zijn om van die verandering te kunnen genieten.

Wie Thibaut verguisd heeft, heeft de vertaalslag naar de eigen werkcontext niet gemaakt en zet hem daardoor onterecht buiten spel. Dat moet beter, want Thibaut breekt ook een lans voor ons. Of hoe een column een VAR kan worden.

Ralf Caers is professor HRM aan de KULeuven, gastprofessor HRM aan de Ehsal Management School en de Universiteit Hasselt en zaakvoerder van de coachingpraktijk Passiemento.