Mijn pensioenplan: de fanfare van honger en dorst

Ik stond onlangs op een feestje te praten met een aantal andere grijsaards. Vijftigers in de bloei van hun leven, zeg maar. Voor de jonge lezers geef ik even mee hoe zo’n gesprekken meestal lopen. Over en weer wordt de terugtrekkende haarlijn bij de meesten druk becommentarieerd, absoluut gevolgd door de uitdijende lichaamsvormen. ‘Rond is ook een vorm’ is daarbij een veelgehoorde evergreen. Uiteraard komen de diverse lichamelijke ongemakken ook aan de beurt, die stelselmatig terrein winnen op de sportieve exploten. De via ferrata, triatlons en marathons maken plaats voor nierstenen en rugklachten. Het is niet anders.

En dan… komt het pensioenspook boven. Het is heerlijk om te zien hoe polariserend dat werkt. Ook al zijn er relatief weinig ambtenaren in mijn directe kennissenkring, die houden zich meestal erg afzijdig. Zij behoren immers tot de gelukkigen die wel nog een pensioen hebben waar je iets mee kunt doen. Ik heb ook weinig ‘zware beroepen’ in mijn omgeving. Er wordt dus ook weinig gepleit voor een vervroeging van de pensioenleeftijd. Het grappigste gesprek ontstaat als we het over ‘mypension.be’ hebben. Volwassen mannen die huilen en angstaanvallen krijgen.

‘Ik durf daar niet naar te kijken’ of ‘De laatste keer dat ik het opende, moest ik mijn cardioloog bellen’, dat soort uitlatingen. Zelfstandigen, kleine neringdoeners en wij van het creatieve gild, we gaan de prijs moeten betalen voor ons liederlijk en losbandig leven, aan het einde van de rit. Voor mezelf heb ik uitgemaakt dat ik kan overleven na mijn pensioen als ik quasi onmiddellijk verhuis naar een land waar de gemiddelde huurprijs ongeveer 200 euro per maand is. Ik moet er dan alleen nog zien te geraken.

Het meest opvallende is eigenlijk dat er tijdens die gesprekken wel een luimig, spontaan optimisme blijft bestaan. Wie dan leeft, dan zorgt. En dat is maar goed ook. Ik spreek hier alleen voor mezelf, maar toen mijn grootvader op 65 jaar met pensioen ging was dat een oude mens, die totaal op was. Toen mijn vader met pensioen ging, was dat voor hem een opluchting, maar meteen viel ook zijn voornaamste motor van bestaan weg en hij kwijnde letterlijk weg. Voor mezelf zie ik totaal geen reden om op te houden met wat dan ook. Men zal mij verplichten te stoppen, en dat is goed. Zo ruim ik baan voor de jongeren, maar daarnaast ga ik blijven doen wat ik graag doe. En hopelijk kan ik daar nog wat geld mee vangen.

Mijn pensioenplan vat zich samen in het sparen voor een nieuwe bureaustoel en een nieuwe laptop. Als dat niet kan, zal ik me aansluiten bij de fanfare van honger en dorst (Jan De Wilde), die tegen dan ongetwijfeld mythische proporties zal aangenomen hebben. Een vrolijke bende quasi-armoedzaaiers, met levenslust en creativiteit om te overleven. Alles liever dan wegkwijnen in een hoekje.

Column Guido Everaert, Docent KdG, Cross Media Management & International Business. Guido Everaert laat zijn pen de vrije loop voor onze printmagazines. Benieuwd naar zijn volgende column? Je lees het in ons zomernummer. Neem contact op met rosanne.beeckman@nieuwemediagroep.be voor meer informatie over onze memberships.