In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: Galapagos.
Midden april verschijnt een opiniestuk in De Tijd met de vraag of Galapagos zich niet beter zou liquideren. De Mechelse biotechparel maakte naam en faam met Jyseleca. De toenmalige ceo Onno van de Stolpe werd zelfs Manager van het Jaar 2019 als beloning voor de groei van het bedrijf en de spectaculaire deal met het Amerikaanse Gilead. Galapagos had opeens miljarden op de bankrekening en zag de beurskoers op vijf jaar tijd exploderen van 11 naar 249 euro.
Vandaag noteert Galapagos weer op 27 euro. Meerdere onderzoekslijnen bleken kansloos en Jyseleca loste de verwachtingen niet in. Eind vorig jaar werden de rechten erop verkocht aan het Italiaanse Alfasigma, dat ook 400 werknemers van Galapagos overnam. Die deal past in de strategische ommekeer die de huidige ceo Paul Stoffels voor ogen heeft. Zijn keuze om te focussen op immunologie en oncologie verplicht hr om het bedrijf om te bouwen naar een nieuw Galapagos. We noemen dat een positioneringsbenadering. Je kijkt dan wat je sectorgenoten doen en zoekt naar een gat in de markt. Want wat de anderen niet doen, daaruit kun jij winst slaan. Zodra je de strategie gekozen hebt, trek je de werknemers aan die je helpen om die strategie waar te maken.
In De Tijd wordt Galapagos voorgesteld alsof het een kleine pijplijn heeft en een grote bankrekening. De krant rekende zelfs uit dat als Galapagos zichzelf zou liquideren en het geld zou teruggeven aan de aandeelhouders, de koers naar 80 euro stijgt. En dat kwam hard bij me binnen.
Want je kunt ook vanuit een resource based-benadering naar de markt kijken. Dat wil zeggen dat je eerst kijkt naar wie er voor je werkt. Welke mix van talent, competenties, kennis en cultuur heb je die jou een uniek competitief voordeel geeft? Misschien kan jouw personeel heel goed een bepaald product maken. En zelfs al maakt een concurrent al hetzelfde product, toch kies je deze strategie omdat je weet dat je dat product beter zal maken. Het zijn dan je medewerkers die de strategie bepalen en niet omgekeerd.
Misschien moeten we ons als hr wel eens vaker de vraag stellen of we het management niet moeten aanraden om ermee op te houden. We onderzoeken dan of er in totaliteit meer waarde zou worden gecreëerd als we de aandeelhouders hun geld teruggeven om in andere bedrijven te investeren en als wij ons personeel ontslaan zodat ze bij andere bedrijven succesvoller kunnen zijn. Of de wereld dus beter af zou zijn als iedereen zijn eigen weg gaat.
Die vraag dwingt alle stakeholders om resource based naar het bedrijf te kijken. Het gaat dan niet over de vraag of we ergens op de markt een overnameprooi vinden of waar we een onontgonnen nichemarkt ontdekken. Het gaat over wat we met onze medewerkers in handen hebben en wat ons uniek en competitief maakt. Als daar een positief verhaal uitkomt, dan moeten we de aandeelhouders in de ogen durven te kijken en zeggen dat het aandeel morgen niet naar 80 euro zal stijgen. Misschien gaat er in de komende maanden zelfs nog wat af. Maar het zal lonen. Omdat wij wij zijn. Het is in die oefening dat we de kracht van onze medewerkers herontdekken en ons vergewissen dat we onderbouwd zijn als we zeggen dat we een topbedrijf zijn. En als die resource based-benadering negatief uitdraait, moeten we als hr ook durven los te laten. Omdat we aan de kant van de aandeelhouders staan, ook als het moeilijk wordt.
Met het talent dat bij Galapagos werkt, ben ik er zeker van dat zij die oefening hebben gemaakt. En dat het wel goed komt daar in Mechelen.
Ralf Caers is professor HRM aan de KU Leuven, gastprofessor HRM aan de Ehsal Management School en de Université Saint Louis en zaakvoerder van de coachingpraktijk Passiemento.
Verdoe jij ook te veel tijd met het opvolgen van alle nieuwtjes in je feed? No worries, wij verzamelen alles wat nieuw is in de hr-wereld. Al die nieuwtjes komen wekelijks in jouw mailbox terecht.
