Het Belgische hockeyteam strijdt opnieuw voor goud op de Olympische Spelen in Parijs. De Red Lions verdedigen de titel die ze in 2021 in Tokio hebben behaald. Tijdens een masterclass van onze Franstalige partner Htag vertelt voormalig kapitein John-John Dohmen over het traject naar een sterrenteam. En hoe je talenten ontwikkelt om naar excellentie te groeien.
De Red Lions wonnen eind 2018 de wereldbeker hockey in India. Ze ontvingen een uitnodiging voor een viering op het balkon van het stadhuis op de Brusselse Grote Markt, zoals de Rode Duivels na een geslaagde wereldbeker. Maar de hockeyers aarzelden. "We zijn een hockeyteam, geen voetbalteam", zegt John-John Dohmen. "Natuurlijk zijn we wereldkampioen, maar we dachten dat niemand zou opdagen."
Na meerdere verzoeken stemden de Red Lions uiteindelijk in. De Grote Markt stond vol met mensen die hen toejuichten. “Daar besef je dat je niet alleen een wedstrijd hebt gewonnen. Je hebt mensen geraakt. Dat is misschien wel het mooiste. Als je groot droomt om de titel te behalen, kun je dat bereiken.”
Toen John-John Dohmen op 16-jarige leeftijd deelnam aan de eerste trainingen met de nationale ploeg, kon je nog niet spreken van een team. Het was 2004. "Niemand was enthousiast om te spelen in een nationaal team dat weinig professioneel omkaderd was en nauwelijks resultaten boekte. We gaven prioriteit aan onze club, aan studeren of werken en aan onze familie. Maar een team opbouwen begint met een visie, een droom en gemeenschappelijke doelen. Zonder die elementen heeft het geen zin om te beginnen. Het avontuur begon toen we samen besloten om op een dag een medaille te behalen. Zo weet je elke dag waarvoor je werkt.”
In 2007 waren de Red Lions in Manchester op het Europees kampioenschap. “We moesten bij de top drie eindigen om ons te kwalificeren voor de Olympische Spelen van Peking. Dat lukte. Een klein wonder. Het was de eerste keer dat België een medaille won op het Europees kampioenschap en de eerste kwalificatie voor de Olympische Spelen sinds 1976.”
In 2015 bevond het team zich in zwaar weer. “We hadden als doel Europees kampioen te worden,” legt hij uit, “we eindigden als vijfde.” We vormden geen hecht team meer. Aan het einde van het toernooi werd een nieuwe coach aangesteld. Er waren nog maar tien maanden tot de Olympische Spelen van Rio. Onze spelers behoorden tot de besten ter wereld, maar we kwamen niet verder dan de kwartfinales. Het probleem? Vooral de attitude. De manier waarop we met elkaar omgaan, is sterk veranderd. De media beweerden dat het team geen leider had, maar in werkelijkheid waren er zoveel leiders dat het een uitdaging werd. We identificeerden drie soorten leiders. De fixers, die zich specialiseren in cruciale acties zoals scoren. De communicatoren, die beslissingen nemen en doelgericht met de groep communiceren. De supporters, die met de druk weten om te gaan en emotionele intelligentie tonen om teamleden te ondersteunen.”
Opvallend: de spelers namen de beslissingen over de rollen, niet de coach. John-John Dohmen schetst zijn persoonlijke voorbeeld: "Ik dacht voor mezelf aan de rol van fixer. Mijn teamgenoten zagen me daarentegen als communicator. Aanvankelijk twijfelde ik aan mijn vaardigheden, maar ik paste me aan en won vertrouwen. Hetzelfde gold voor anderen. We zijn ons niet altijd bewust van onze rollen.”
Een andere dynamiek: werken aan scenario's. "Vroeger anticipeerden we niet, maar nu bespreken we verschillende scenario’s voor de wedstrijd. Op deze manier hoeven we tijdens de wedstrijd niet te discussiëren en passen we direct toe wat we hebben besloten. Die aanpak bleek cruciaal in Rio, waar we een scenario met India oefenden en de strategie succesvol uitvoerden. Sindsdien trainen we constant op scenario's.”
België bereikt de finale, maar verliest van Argentinië. “Een ander keerpunt,” zegt John-John Dohmen. “Tien jaar lang hadden we als doel een olympische medaille te winnen. Na het winnen van de halve finale dachten we dat onze droom was uitgekomen. De volgende dag speelden we goed, maar misten hetzelfde succes en concentratie. Daarna besloten we dat het tijd was om echt voor goud te gaan. Dat lukte finaal in Tokio in 2021.”
Net zoals in een bedrijf zijn er in het hockeyteam generatieverschillen. Het is aan hr om een goede balans te vinden. Het nationale hockeyteam is ook een groep waar de oudsten moeten zorgen voor de integratie van de jongere generatie. “Jongeren verwelkomen, is niet al te moeilijk,” getuigt John-John Dohmen. “In hun club zijn ze al gewend om hun plaats in het team te moeten veroveren. En wij hebben ervaring met het verwelkomen van jongere spelers.”
Soms zijn de denkwijzen verschillend, bijvoorbeeld over financiën. "Op een dag hadden we het over geld en ik legde uit dat ik tot een bepaalde leeftijd had gespeeld voor het plezier. We verdienden niets. Een jonge speler reageerde dat de tijden zijn veranderd. Maar dat is niet zo. Het team heeft resultaten geboekt en sinds kort kunnen we financieel van onze sport leven. Jongeren die pas aankomen, ontvangen een salaris. Dat is dankzij de generatie die hen is voorgegaan. Ook vandaag de dag vinden de jongsten in het team dat de kwalificatie voor de Olympische Spelen normaal is. Nee, dat is het niet. Dat is uitzonderlijk.”
Mensen vragen hen wel eens wat hen motiveert terwijl ze alles hebben gewonnen. “We hebben een nieuw doel dat we samen hebben vastgesteld: we willen nog altijd alles winnen, maar we willen ook de volgende generaties inspireren. En het beeld overbrengen van een hecht team van spelers met de juiste attitude die vechten voor het shirt.”
Verdoe jij ook te veel tijd met het opvolgen van alle nieuwtjes in je feed? No worries, wij verzamelen alles wat nieuw is in de hr-wereld. Al die nieuwtjes komen wekelijks in jouw mailbox terecht.
