Column - De vogel met een vleugje Musk

Twitter is nu van Elon Musk en dat zal u geweten hebben. De voorbije maanden stonden kranten vol met altijd weer een nieuwe twist. Zodra Musk het Twitter-platform (on)gewenst in handen kreeg, veegde hij meteen het hogere kader en de helft van het personeel eruit en was het gedaan met al dat telewerk vanuit het eigen veilige nest. Chief Twit eist van iedereen lange en intense dagen op kantoor. ‘Hardcore’ heet dat tegenwoordig. Wat later vroeg hij ontslagen werknemers om terug te komen en bleek Musk bereid om nog maar één kantoordag per maand te eisen, op voorwaarde dat de werknemer hardcore werkt. Zo’n ommekeer is geen duivenkak.

Musk heeft een visie voor hoe het platform moet draaien (herinner de hate-bots en het betalende vinkje) én voor het beheer ervan. Die visie lijkt niet te stroken met de huidige cultuur en competentiematrix, wat meteen ook de afdankingen op alle niveaus verklaart. Musk wil een nieuwe persoon-organisatie fit voor Twitter. Door een duidelijk hardcore beeld neer zetten, schetst hij wat de nieuwe cultuur wordt en laat hij het vervolgens aan de personen over om te bepalen of ze nog passen in die organisatie. Dat laat zelfselectie toe en daar is niks mis mee.

Is Musk een hr-idioot? Ziet hij niet de vele voordelen van telewerk, dat ondertussen toch een best practice werd? Er zijn toch duidelijke voordelen, zoals de warme werkomgevingen en een betere werk-gezinbalans?

Maar de eerlijkheid gebiedt ook om te zeggen dat niet iedereen zit te wachten op vijf thuiswerkdagen. In zowat elk onderzoek over thuiswerk zijn er ook respondenten die niet onder het gemiddelde vallen. En we kennen ook allemaal mature sectoren, waar pasafgestudeerden veel uren kloppen om zichzelf snel te laten groeien. Er zijn dus ongetwijfeld mensen die zich wél in het hardcore-verhaal van Musk kunnen vinden en zolang hij er enkele duizenden vindt, komt het wel goed met die nieuwe persoon-organisatie fit.

Waarom moet Musk zijn communicatie dan bijsturen? De druk van hr-experten zal hem worst wezen, net zoals de mening van de meeste Twitter-gebruikers. Die laatsten zijn voorlopig zelfs tevreden, want door alle Musk-perikelen hebben ze extra munitie om de eigen verzuurde mening te verspreiden, zonder dat ze voor de dienst betalen. Hoe onthutst ze ook mogen lijken, zolang ze gratis kunnen blijven tweeten kan het de meesten weinig schelen hoe de backoffice wordt gerund.

Het lijkt veel waarschijnlijker dat Musk zich bewust is van de tijdsdruk waaronder hij opereert. Twitter is een groot medium en dat schaalvoordeel houdt concurrenten af. Maar een aantal weken van pannes, controverse en misbruik (zelfs het blauwe vinkje van Marc Van Ranst werd gekaapt voor identiteitsfraude) kan het vogeltje zijn vleugels kosten. Dat betekent dat er dus een voldoende grote groep van werknemers moet zijn die de hardcore-visie van Musk genegen is om de backoffice vandaag operationeel te houden. De rest wordt dan later aangevuld met hardcore-nieuwkomers uit rekruteringscampagnes.

Nu het aantal vertrekkers zeker niet verwaarloosbaar is, koopt Musk tijd door zijn communicatie bij te schaven en mensen aan boord te houden die niet helemaal hardcore zijn. Ofwel om Twitter hardcore-light te maken, ofwel om hen pas af te danken als ze voldoende hardcore-nieuwkomers hebben aangeworven en opgeleid.

Elk vogeltje zingt zoals hij gebekt is. Maar misschien mogen niet alle vogeltjes in het nest.

.

Ralf Caers is professor HRM aan de KULeuven, gastprofessor HRM aan de Ehsal Management School en de Université Saint Louis en zaakvoerder van de coachingpraktijk Passiemento.

In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: Elon Musk.