Wat een term eigenlijk. Voor het hernemen van onze professionele activiteiten na de vakantie. Met alle conflicten om ons heen lijkt dat oorlogsterminologie. Bestaat er dan zo’n grote kloof tussen vrije tijd en werk?
Zuiver fysiologisch zijn er verschillen. Tijdens een vakantie produceren we minder cortisol, het stressgerelateerde hormoon. Beslissingen worden spontaner genomen en we genieten vaker van onverwachte momenten. Zonder de druk van agenda’s en deadlines. Als je tenminste niet, zoals een vroegere reisgenoot, een dagelijks overvol en vooraf gepland ochtend- én namiddagprogramma afwerkt. Om geen enkele lokale bezienswaardigheid waardig ongezien te laten.
Tijdens vakanties stappen we uit onze routines en uit onze professionele rol. We zijn wie we willen zijn. Zonder dat iets hoeft, zonder de verwachtingen van onze werkomgeving. Onze koning beweegt zich vrijer op het île d’Yeu onder de naam Philippe Legrand. En op de laatste dag van zijn vakantie op een verre bestemming bedankte Kris Wauters van Clouseau een vriend van me omdat hij hem enkel in het begin van de week een goeiendag had toegeknikt. En hem voor de rest van de reis zijn tijdelijk gewenste anonimiteit gunde.
Hoe zit het dan met hun cortisolniveaus als ze hun gewoonlijke rol weer opnemen? Wel, zoals bij iedereen, stijgen die snel zodra hun brein schakelt naar een "werkmodus". Bij de meesten van ons dreigen de vakantiebatterijen na terugkeer snel te ontladen door een overvolle inbox. Zelf kwam ik een paar keer in de verleiding, maar ik heb het nooit gedurfd, om alle berichten te verwijderen en te wachten tot iemand me een herinnering stuurde.
Het heeft een tijd geduurd vooraleer ik besefte waarom ik dat zorgeloos gevoel van vakantie en van deconnectie ook dichter bij huis ervaarde. In Oostende was ik jaren spelend lid van een harmonie. Daar was ik tijdens de wekelijkse repetities “Frank saxofoon”. Niemand die er naar mijn job vroeg en ik niet naar die van anderen. Een zeer goede klarinettist bleek Noordzeevisser te zijn. Er was een dokter, een kapitein ter lange omvaart, leraren, studenten, werkzoekenden. Mijn verantwoordelijkheden beperkten zich tot het helpen klaarzetten van de pupiters, het rangschikken van de stoelen en het opbergen van de instrumenten achteraf. Ik werd er geëvalueerd op mijn correct geblazen noten. En op de valse. Ook wel op mijn flauwe opmerkingen. Maar niet op wie ik was tijdens de werkweek.
Ik hoorde hetzelfde van een hooggeplaatst magistraat die lid is van een groep duikers. Met leden van een zeer diverse achtergrond. Verenigd door hun hobby waarin veiligheid, vaardigheid en over elkaar waken centraal staan. Bij een pint gaan de gesprekken over doorzochte wrakken en het plannen van nieuwe duikbestemmingen. Mooi toch? En vooral, wat een contrast met zijn toga in de rechtbank.
Begrijp me niet verkeerd, voor mij zijn vrije tijd en werk niet strikt gescheiden. Bovendien ken ik mensen die zich in deze tweedeling moeilijk herkennen. Ze vinden dat ze weinig anders functioneren op het werk dan erbuiten. Ik was enkel op zoek naar het waarom van de verschillen. En naar een manier om onbezorgd vakantieplezier wat langer vast te houden.
En nu: snel weer aan de slag!
Gastauteur: Frank Helsmoortel.
Frank Helsmoortel werkte zijn hele loopbaan binnen hr-management, op zowat alle terreinen van het vak, in grote, middelgrote en soms complexe organisaties in diverse sectoren (Philips, bpost, American Express, Howest, Vinçotte,…). Zijn ervaringen over de jaren heen brengt hij samen met observaties van vandaag in korte hr-reflecties waarin hij in de spiegel blikt en de lezer uitnodigt om over zijn schouder mee te kijken.
Verdoe jij ook te veel tijd met het opvolgen van alle nieuwtjes in je feed? No worries, wij verzamelen alles wat nieuw is in de hr-wereld. Al die nieuwtjes komen wekelijks in jouw mailbox terecht.
